بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا /تحقیقات جدید نشان می‌دهد که یک تزریق پلیمری می‌تواند با هدف قرار دادن التهاب در سطح مولکولی، به بهبود قلب پس از حمله کمک کند.
حملات قلبی یک نگرانی مهم در مورد سلامت در ایالات متحده و سراسر جهان به شمار می‌روند. طبق گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، تقریبا 805 هزار آمریکایی هر ساله دچار حمله قلبی می‌شوند.
به نقل از آی‌ای، بیماری قلبی شامل حملات قلبی، علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده است و حدود یک مورد از هر 5 مرگ را تشکیل می‌دهد.
با وجود پیشرفت در مراقبت‌ از بیماران مبتلا به مشکلات حاد، بسیاری از بازماندگان حمله قلبی با خطر افزایش یافته ابتلا به نارسایی قلبی که یک بیماری مزمن است که در آن قلب نمی‌تواند خون را به طور مؤثر پمپ کند، مواجه هستند.
در همین راستا، محققان دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو و دانشگاه نورث وسترن، یک درمان داخل وریدی جدید را توسعه داده‌اند که برای تجویز در مدت کوتاهی پس از حمله قلبی طراحی شده است. این درمان با هدف بهبود و کاهش قابل توجه خطر نارسایی قلبی انجام می‌شود. در آزمایش‌های اولیه روی حیوانات، این درمان تزریقی نتایج قوی در بهبود عملکرد قلب و ترمیم بافت، حتی چند هفته پس از حمله اولیه نشان داده است.
رویکردی جدید برای ترمیم قلب‌های آسیب‌دیده
این درمان با هدف قرار دادن یک فرآیند مولکولی کلیدی که التهاب پس از حمله قلبی را بدتر می‌کند، عمل می‌کند. در شرایط استرس‌زای طبیعی، بدن یک پروتئین محافظ به نام Nrf2 را فعال می‌کند که به سلول‌ها کمک می‌کند تا در برابر آسیب ناشی از التهاب مقاومت کنند.
با این حال، یک پروتئین دوم یعنی KEAP1، به Nrf2 متصل می‌شود و آن را تجزیه می‌کند و این اثر محافظتی را تضعیف می‌کند.
این درمان تزریقی از یک پلیمر پروتئین مانند استفاده می‌کند که پروتئین Nrf2 را شبیه‌سازی می‌کند. هنگامی که پلیمر در جریان خون قرار می‌گیرد، به دنبال پروتئین KEAP1 می‌گردد و به آن متصل می‌شود و مانع از تخریب Nrf2 توسط آن می‌شود. این امر از عضله قلب محافظت می‌کند و به بافت کمک می‌کند تا به طور مؤثرتری بهبود یابد.
درمان قابل توجهی در آزمایشات حیوانی مشاهده شد
برای آزمایش تأثیر این درمان، محققان یک مطالعه بر روی موش‌هایی که حملات قلبی را تجربه کرده بودند، انجام دادند.
یک گروه از موش‌ها درمان پلیمری را از طریق تزریق داخل وریدی دریافت کردند، در حالی که گروه شاهد محلول نمکی دریافت کردند. پنج هفته بعد، همه حیوانات تحت اسکن ام‌آرآی MRI قرار گرفتند.
نتایج قابل توجه بود. موش‌های درمان‌شده با این پلیمر، عملکرد قلبی بهبودیافته و بهبودی گسترده‌تری را در بافت قلب خود در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند. آزمایش‌های بیشتر، افزایش بیان ژن‌های مرتبط با ترمیم بافت را تایید کرد. محققان قصد دارند قبل از انجام آزمایش‌ها روی حیوانات بزرگ‌تر، طراحی این پلیمر و دوز آن را اصلاح کنند.
پتانسیل گسترده‌تر
در حالی که این رویکرد درمانی برای مقابله با آسیب‌های قلبی توسعه یافته است، می‌تواند به سایر بیماری‌های دیگر نیز گسترش یابد.
ناتان جیانشی (Nathan Gianneschi)، استاد شیمی در دانشگاه نورث وسترن، یکی از نویسندگان این مقاله، کاربردهای بالقوه‌ این درمان را از تباهی لکه زرد گرفته تا بیماری کلیوی در نظر دارد. جیانشی می‌گوید: این درمان پتانسیل فوق‌العاده‌ای برای چندین بیماری از جمله تباهی لکه زرد، ام‌اس و بیماری کلیوی دارد.
مقابله با بیماری در سطح مولکولی
این درمان همچنین یک استراتژی جدید برای غلبه بر یکی از سخت‌ترین موانع در توسعه دارو ارائه می‌دهد و آن اختلال در تعاملات پروتئینی مرتبط با بیماری در داخل سلول‌ها است. پروتئین‌ها ماشین‌های مولکولی هستند که تمام عملکردهای ضروری سلولی را هدایت می‌کنند و برهمکنش‌های نامنظم پروتئین-پروتئین درون سلولی، علت بسیاری از بیماری‌های انسانی هستند.
روش‌های دارویی موجود یا قادر به نفوذ به سلول‌ها نیستند یا نمی‌توانند به طور مؤثر با این دامنه‌های هدف بزرگ بیماری درگیر شوند. ما از دریچه جدیدی به این چالش‌ها نگاه می‌کنیم.