بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا /پژوهشگران «دانشگاه کارنگی ملون» برای کاهش استرس شرکت‌کنندگان، آنها را در موقعیت‌های شبیه‌سازی‌شده استرس‌زا قرار دادند تا با استفاده از هدست‌های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده بر استرس خود غلبه کنند.
موقعیت‌های روزمره مانند ارائه دادن یک پروژه مهم، شرکت کردن در یک مهمانی پر از غریبه یا رویارویی با شریک زندگی گاهی اوقات مانند یک استرس بزرگ به نظر می‌رسند. صحبت کردن با یک دوست یا یک درمانگر می‌تواند کمک‌کننده باشد، اما روش‌های دیگری هم در راه هستند.
به نقل از مدیکال اکسپرس، پروژه جدید پژوهشگران «دانشگاه کارنگی ملون»(CMU) به این موضوع می‌پردازد که آیا واقعیت مجازی و واقعیت افزوده می‌توانند با شبیه‌سازی موقعیت‌های استرس‌زا، به افراد در تمرین راهبردهای کاهش استرس کمک کنند یا خیر. این یک چرخش مدرن در مواجهه‌درمانی است. کاربران می‌توانند با زدن عینک واقعیت مجازی و واقعیت افزوده، چیزی را تمرین کنند که می‌خواهند با مخاطب دیجیتال بیان کنند.
پژوهشگران فناوری شبیه‌سازی استرس خود را روی یک گروه 19 نفره از شرکت‌کنندگان آزمایش کردند و بیشتر شرکت‌کنندگان از این فناوری استقبال کردند. «آنا فانگ»(Anna Fang)، سرپرست این پژوهش با اشاره به اپلیکیشن‌های مدیتیشن متعددی که برای دانلود در دسترس هستند، گفت: واقعیت مجازی و واقعیت افزوده در 10 تا 20 سال گذشته، تأثیر بسیاری را بر حوزه سلامت و سلامت روان داشته‌اند.
فانگ دریافت که این اپلیکیشن‌ها معمولا کاربران را در یک محیط پاک‌سازی‌شده و ایزوله مانند جنگل یا ساحل مجازی قرار می‌دهند و نکات و تمرین‌های تنفسی را برای آرام کردن ارائه می‌کنند. این روش، انتقال مهارت‌ها را به دنیای واقعی دشوار می‌سازد.
در آغاز، فانگ و گروهش روی سه سناریو تمرکز کردند که به نظر می‌رسد بیشترین استرس و اضطراب را در زندگی روزمره افراد ایجاد می‌کنند. این سه سناریو، سخنرانی در جمع، رویدادهای اجتماعی شلوغ و درگیری بین فردی بودند.
این گروه پژوهشی برای هر یک از سه سناریو، هشت نمونه اولیه با عناصر متفاوت ساختند که در مجموع 24 نمونه اولیه را شامل می‌شد. نمونه‌های اولیه در واقعیت مجازی، واقعیت ترکیبی و واقعیت افزوده یا یک محیط مبتنی بر متن بدون نشانه‌های بصری ارائه شدند و درجات متفاوتی از تعامل را ارائه دادند. مخاطب مجازی می‌توانست در یک نمونه اولیه پاسخ دهد یا سؤال بپرسد و در یک نمونه دیگر ساکت بنشیند. در نمونه‌های اولیه تعاملی، آواتارها در واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده توانستند با استفاده از دیالوگ‌هایی که توسط یک مدل زبانی بزرگ طراحی شده بود، با کاربران گفت‌وگو کنند. همچنین، کاربران می‌توانستند دکمه‌ای را روی کنترل‌کننده فشار دهند تا در صورت نیاز به تمرین‌های تنفسی و مدیتیشن دسترسی داشته باشند و دستورالعمل‌ها به ‌عنوان یک پنجره روی صفحه ظاهر می‌شدند.
فانگ و گروهش دریافتند که مردم به طور کلی دوست دارند از این فناوری برای کسب آگاهی بیشتر درباره خود استفاده کنند. وی افزود: آنها نوعی فناوری می‌خواستند که به آنها کمک کند تا مهارت‌های خودکفایی را بیاموزند که احساس نمی‌کردند دارند.
شرکت‌کنندگان خاطرنشان کردند که ترجیح می‌دهند بتوانند تصمیم بگیرند که چه زمانی مدل زبانی بزرگ، راهنمایی را پیشنهاد ‌کند. همچنین، آنها می‌خواستند هدست‌ها را به مکان‌های دیگری ببرند تا به آنها کمک کنند در محیط استرس‌زا غوطه‌ور شوند و راحت‌تر باشند. به عنوان مثال، یکی از شرکت‌کنندگان می‌خواست از هدست واقعیت افزوده در خانه خود استفاده کند، زیرا برنامه‌ریزی می‌کرد تا در آنجا درباره موضوعی با شریک زندگی خود صحبت کند. برخی از شرکت‌کنندگان می‌خواستند روز قبل از سخنرانی در جمع به کلاس درس بروند تا جلوی آواتار تماشاگران تمرین کنند.
پژوهشگران قصد دارند در نسخه بعدی، آواتارها را ارتقاء دهند تا واقعی‌تر به نظر برسند و ویژگی‌های بیشتری را برای تبدیل متن به گفتار شامل شوند تا آواتارها بتوانند طبیعی‌تر با کاربران صحبت کنند.