بزرگنمايي:

نسیم گیلان - ایسنا /تاکنون تصور می‌شد که 146 قمر زحل زیاد و چشمگیر هستند، اما اکنون با شناسایی رسمی 128 قمر جدید، تعداد قمرهای این سیاره حلقه‌دار تقریباً دو برابر شده و مجموع آن به 274 قمر رسیده است
بازار
کشف این قمرهای جدید باعث می‌شود 95 قمر مشتری ناچیز به نظر برسند.
به نقل از اسپیس، گروهی از ستاره‌شناسان از تایوان، کانادا، ایالات متحده و فرانسه، 128 قمر جدید را در سال 2023 با استفاده از تلسکوپ کانادا فرانسه هاوایی(CFHT) کشف کردند. با این حال، این قمرها تاکنون به طور رسمی توسط اتحادیه بین‌المللی نجوم که نهاد حاکم برای چنین اموری است، به رسمیت شناخته نشده بودند.
اغلب این قمرهای جدید زحل، نامنظم و کوچک هستند و فقط چند کیلومتر عرض دارند. برای مقایسه، قمر ما(ماه) 3475 کیلومتر قطر دارد. البته قمرهای جدید زحل، مدارهای ثابت شده‌ای به دور زحل دارند که ویژگی کلیدی برای قمر شدن است.
دکتر برت گلادمن(Brett Gladman)، استاد بخش فیزیک و ستاره‌شناسی دانشگاه بریتیش کلمبیا در بیانیه‌ای گفت: این قمرها چند کیلومتر اندازه دارند و احتمالاً همه قطعاتی از تعداد کمتری از قمرهای اولیه هستند که در اثر برخوردهای شدید، چه با دیگر قمرهای زحل یا با دنباله‌دارهای در حال عبور، از هم جدا شده‌اند.
شاید جالب‌تر از همه این باشد که این اولین باری نبود که این تیم به تعداد قمرهای زحل اضافه می‌کرد. بین سال‌های 2019 تا 2021 نیز مشاهدات این تیم با تلسکوپ CFHT منجر به اضافه شدن 62 قمر جدید به قمرهای زحل شد.
دکتر ادوارد اشتون(Edward Ashton)، پژوهشگر ارشد مؤسسه اخترشناسی و اخترفیزیک در آکادمی سینیکا و محقق ارشد این پژوهش گفت: ما در سال 2023 با آگاهی از این که احتمالاً اینها قمر هستند و احتمالاً انتظار بیشتری برای کشف وجود دارد، به مدت سه ماه متوالی از آسمان بازدید کردیم و 128 قمر جدید برای زحل پیدا کردیم.
اولین قمر زحل موسوم به «تایتان»(Titan) در سال 1655 توسط کریستیان هویگنس (Christiaan Huygens) کشف شد و در دهه‌های بعد، ژان دومینیک کاسینی(Jean-Dominique Cassini) قمرهای یاپتوس(Iapetus)، رئا(Rhea)، دیون(Dione) و تتیس(Tethys) را کشف کرد.
حدود یک قرن دیگر طول کشید تا قمرهای بعدی پیدا شوند که ویلیام هرشل(William Herschel) قمرهای میماس(Mimas) و انسلادوس(Enceladus) را در سال 1789 مشاهده کرد.
در طول 200 سال بعد، پیشرفت‌ها در فناوری (یعنی اختراع عکاسی، توسعه تلسکوپ‌های عظیم و پرتاب کاوشگرهای فضایی مانند «وویجر 1»، «وویجر 2» و «کاسینی») به بشر این امکان را داد که حتی تعداد بیشتری از قمرهای زحل را ببیند.