چاپ

نسیم گیلان - مهر /لورینی‌ها زمانی فرار و زمانی مبارزه می‌کنند. زمانی گیر می‌افتند و زمانی متحد پیدا می‌کنند. همه‌ بارِ داستان هم بر دوش قدرت‌های ماورایی و عناصر فضایی نیست.
جلد اول مجموعه نوجوان «میراث لورین» نوشته پیتاگوس لور چندی است با ترجمه پیمان اسماعیلیان توسط نشر افق منتشر و راهی بازار نشر شده و باقی مجلدات آن به مرور منتشر می شوند.
معصومه میرابوطالبی نویسنده و منتقد ادبی با نگاه به این مجموعه یادداشتی با عنوان «لورینی‌ها چه کسانی‌اند و چه میراثی دارند که باید داستانشان را خواند؟» نوشته که برای انتشار در اختیار خبرگزاری مهر قرار گرفته است.
مشروح متن این یادداشت را در ادامه می خوانیم:
لورینی‌ها موجوداتی فضایی‌اند که به ما پناه آورده‌اند و در میان ما پنهان شده‌اند. دو دست و دو پا دارند و اگر همین امروز در خیابان از کنار شما عبور کنند، شما متوجه نمی‌شوید که آن‌ها بیگانگانی از فضا هستند. لورینی‌ها از دست مهاجمانی به نام موگادوری‌ها گریخته‌اند و این تمام ماجراست. تعقیب و گریز دو گونه‌ی فضایی میان ما آدم‌ها، درحالی‌که از وجودشان خبر نداریم، می‌تواند اتفاق‌های جالبی را رقم بزند؛ تخریب‌هایی که نمی‌دانیم چرا رخ می‌دهد، آتش‌سوزی‌ها، سقوط‌ها و حتی گاهی قتل‌ها. درست مثل اتفاق‌های بی‌دلیلی که ممکن است سر از رسانه‌ها و فضاهای مجازی درآورند. اما تعقیب و گریز بین این دو گونه، می‌تواند به داستانی بلند تبدیل شود که در چند جلد منتشر شود؟ چقدر می‌شود فرار کرد و باز هم نجات پیدا کرد تا داستان تمام نشود؟ اصلاً این نجات و فرار یک پی‌رنگ تکراری برای پنج جلد و هرکدام بین 300 تا 400 صفحه نمی‌سازد؟
اینجاست که میراث لورین تفاوت‌های خودش را در داستان‌پردازی نشان می‌دهد. در هر جلد از این مجموعه که نویسندگان آن با نام مستعار پیتاکوس لور منتشر کرده‌اند، نقطه‌ای وجود دارد که همه‌چیز یک‌باره زیرورو می‌شود و تعقیب‌وگریزها، نیازها و هدف‌ها شکل دیگری می‌گیرد. نقطه‌ای که سر ماجرا را می‌گیرد و مثل یک منجنیق پرقدرت آن را به بخش دیگری پرتاب می‌کند و شور و هیجانی دوباره به داستان می‌دهد. لورینی‌ها زمانی فرار می‌کنند و زمانی مبارزه می‌کنند. زمانی گیر می‌افتند و زمانی متحد پیدا می‌کنند. همه‌ بارِ داستان بر دوش قدرت‌های ماورایی و عناصر فضایی نیست، شخصیت‌ها و تفاوت‌هایشان ماجراسازند و این سبک داستان‌پردازی است که میراث لورین را ملموس می‌کند.
مفاهیمی مثل عشق، خیانت، مرگ و حیاتِ دوباره در جلد پنجم از این مجموعه با نام انتقام هفت دوباره قد علم می‌کنند و حتی در همین مفاهیم که به نظر ساده می‌آیند، میراث لورین حرف هایی دارد. آیا موجوداتی که زمانی به ما پناه آورده‌اند، می‌توانند ناجی ما باشند؟ این چطور ممکن است اتفاق بیفتد؟
در انتقام هفت، نبرد بین لورینی‌ها و موگادوری‌ها ابعاد دیگری پیدا می‌کند. نبرد از بین دو گونه که از هم متنفرند، فراتر می‌رود و حالا آن‌ها باید از میان ما بیرون بیایند و تفاوت‌های خودشان را نشان بدهند. باید میراث‌هایشان را زنده کنند و اگر میراثی می‌تواند به زمینی‌ها منتقل شود، دست به کار شوند و انتقال بدهند.
زاویه دیدهای من راوی هم داستان را باورپذیرتر می‌کند. منِ راوی‌هایی که شبیه هم نیستند، اما درون لورینی‌ها را وا می‌کاود و بلوغ و رشد و تلاش آن‌ها را نشان می‌دهد. شخصیت‌های این رمان چندبعدی‌اند و وقتی راوی مشکلاتشان می‌شوند، مخاطب را به خودشان نزدیک‌تر می‌کنند.
داستان میراث لورین در جلد پنجم تمام نمی‌شود. انگار در پایان کتاب انتقام هفت، داستان تازه شروع شده است. گره بزرگی در داستان شکل می‌گیرد که خواننده نمی‌تواند حدس بزند چگونه این گره باز خواهد شد. اصلاً این گره بازشدنی هست؟ همین است که خواننده را تشنه‌ی ماجرا و منتظر نگه می‌دارد تا جلد ششم ترجمه و وارد بازار شود.